32e AAT Tijger brigade

Foto's uit het album van mijn vader, Tjerk de Groot. Zij laten de taak zien van de aan -en afvoertroepen tijdens de oorlog in Ned. Indie.

Hij ging als vrijwilliger naar Nederlands Indie met het idee daadwerkelijk een helpende hand te kunnen bieden. Niets bleek minder waar. Het was een verloren en harde strijd. Hij raakte zwaargewond door een bermbom en kwam na 4 jaar in 1950 weer terug op Nederlandse bodem. Thuis werd er weinig over gesproken. Indie was een verloren zaak, dus je hield je mond en ging aan je werk. Natuurlijk zijn er twee kanten aan deze oorlog. De Indonesiers van hun kant, wilden niets liever dan een eigen staat, de Republiek Indonesie. Ze wilden af van het gezag van de Toean Blanda, ook dat is begrijpelijk. Vrij zijn, onafhankelijk. Helaas ging deze vrijheid gepaard met een verschrikkelijke oorlog, in Nederland Politionele acties geheten. Het was strijden voor een ideaal dat niet meer bestond voor de Hollandse soldaten. Deze werden over het algemeen onwetend gehouden en bovendien had men (behalve de vrijwilligers dan) geen keuze. Een guerilla-oorlog met veel verliezen aan beide kanten, een oorlog die niet fraai was, gezien de wreedheden over en weer. Maar welke oorlog kent geen verdriet, wreedheden en ellende. Tot op de dag van vandaag. Er is weinig lering uit getrokken .

meer...

Brief aan mijn vader.

Pa, je hebt ons nooit verteld wat je hebt meegemaakt, daar in Ned. Indie . Als kind zijnde had ik daar ook nooit zo'n erg in, wel dat je vaak bloedneuzen had en als je je ging scheren, was je huid zo dun, dat die vaak begon te bloeden, maar daar was ik aan gewend, dat hoorde bij jou. Toen ik wat ouder was, ik denk zo'n 16 jaar, begon je wel eens iets te vertellen over wat je had meegemaakt. Dat het daar zo warm was, dat je onder je truck ging slapen en dat jullie s' morgens werden gewekt door het geluid van de muezzin, die de gelovigen tot gebed opriep, wat niet door iedereen van de manschappen in dank werd afgenomen, omdat men dan net sliep na een uitputtende nacht patrouille lopen.

Ook vertelde je van de machteloze woede die je voelde als er weer eens een kameraad dood in de greppel werd gevonden, gruwelijk verminkt. De peloppers hadden dat op hun geweten, je moest er altijd op je hoede zijn. Van de aapjes die er waren en waarvan jij er wel eentje mee naar huis had willen nemen voor je meisje, maar na hevig protest van die kant toch maar achterwege liet. Jammer vond ik, had me best wel leuk geleken.

Van de kok vertelde je, die nog al eens een geintje uithaalde, waardoor hij de "gekke " kok werd genoemd, maar bij wie je toch een streepje voor had. Maar ook het verhaal dat je met je jeep op een bermbom was gelopen, waardoor je zwaar gewond raakte en maanden lang in het ziekenhuis lag. Al die tijd hoorde mijn moeder, toen nog jouw meisje, niets meer en ze dacht dat je was gesneuveld. Iedereen was blij toen er uiteindelijk weer een levensteken van je kwam in de vorm van een brief, geschreven door de hospik van het ziekenhuis. Van de heenreis naar Ned. Indie en van Neptunis, die bij het passeren van de Evenaar aan boord kwam. Over de "rest " deed je er het zwijgen toe.

Thuisgekomen gingen de medailles in een doosje en jij weer aan het werk. De dahlia's in de tuin werden aan het eind van het seizoen altijd "gekapt " met een klewang, dan was je weer even terug in de jungle. Een Indonesisch schilderij hing bij ons aan de wand en de andere diende als achterwand voor je aquarium. Zo werd Ned. Indie afgesloten. Je bent niet oud geworden, slechts 51 jaar. Mede door je kampverleden in kamp Amersfoort, kz lager Buchenwald en diverse andere concentratiekampen , de erbarmelijke omstandigheden daar en de verwondingen opgelopen in Ned. Indie, maar je was voor ons een geweldige vader, waaraan mijn zus en ik nog altijd met liefde terugdenken. En oh ja, pa, ik rijdt nog altijd auto in dezelfde rijstijl als jij me hebt geleerd, op z'n AAT's .

Je dochter, Margreet.